|
03 October 2010
ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ 1869 คุณพ่อบอสโกไปที่ลันโซโตริเนเซ เนื่องในวันฉลองนักบุญฟิลิป เนรี องค์อุปถัมภ์ของวิทยาลัยแห่งแรกของท่าน
แต่พอท่านไปถึงก็พบแต่คนหน้าละห้อย บอกว่าแย่แล้วเพราะนักเรียน 7 คนเป็นไข้ทรพิษซึ่งน่ากลัวจะติดต่อไปถึงทุกคนในบ้านด้วย
เมื่อทราบเช่นนี้ คุณพ่อบอสโกก็อุทานออกมาว่า....
"ไม่ยอมเด็ดขาด...วันฉลองกับไข้ทรพิษจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ นี่....พวกเธอจงไปเตรียมเสื้อผ้าของคนที่ป่วยนั้นแล้วเอาไป วางไว้ปลายเตียงของพวกเขา เดี๋ยวพ่อจะขึ้นไปอวยพรให้ พอคุณพ่อบอสโกไปถึง เด็กๆ ที่ป่วยก็พากันตะโกนว่า"
"คุณพ่อบอสโกครับ....คุณพ่อบอสโกครับ พวกเราลุกขึ้นได้หรือยังครับ คุณพ่อช่วยอวยพรให้พวกเราทีซิครับ"
"พวกเรามีความเชื่อและความไว้วางใจในแม่พระหรือเปล่า.... "
"มีครับ"
"ตกลง อย่างงั้นดีแล้ว ลุกขึ้นซิ......... "
คุณพ่อบอสโกได้อวยพรให้แล้วออกไป ฝ่ายเด็กที่ป่วยนั้นก็กระโดดลงจากเตียงไปแต่งตัว แล้วรีบวิ่งลงไปในสนามข้างล่างทันที มีแต่คนเดียวเท่านั้นชื่อ บาราวัลเล ซึ่งยังสงสัยว่าตัวหายจากโรคจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ และเพื่อความรอบคอบจึงนอนอยู่บนเตียงต่อไป ไม่กล้าลุกขึ้น
ตกเย็น นายแพทย์ก็มาเยี่ยมคนป่วย พอรู้ว่าพวกนั้นลงไปในสนามข้างล่างทั้งๆ ที่อากาศวันนั้นชื้นและเย็นด้วย จึงถอนฉุนตะโกนโล้งเล้งใหญ่ บอกว่าอ้ายพวกที่ลงไปนี่วอนหาที่ตายแท้ๆ ถ้าตายไปก็สมน้ำหน้าแล้วเพราะอยากเซ่อไม่นบนอบเชื่อฟังคำสั่งหมอ ส่วนคุณพ่อบอสโกฟังแล้วหัวเราะเฉย
หลังจากได้ด่าพอแล้ว นายแพทย์ผู้นั้นก็รีบขึ้นไปในห้องพยาบาล และพบแต่บาราวัลเลผู้รอบคอบเกินควรของเราอยู่คนเดียว ซึ่งนายแพทย์ได้พยายามรักษาอย่างสุดความสามารถปรากฏว่า 20 วันหลังจากนั้นจึงหายเป็นปกติ ส่วนเด็กอีก 6 คนที่มีความเชื่อมั่นนั้นได้หายขาดตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไปและสามารถกระโดดโลดเต้นกันอย่างร่าเริง ในขณะที่นายบาราวัลเลผู้รอบคอบของเราต้องนอนแซ่วอยู่กับเตียงอีกตั้ง 20 วัน
