|
02 October 2010
ในปี 1855 นั้นเอง คุณพ่อบอสโกได้ไปเทศน์เข้าเงียบที่โรงเรียนดัดสันดานแห่งเยเนราลา ในกรุงตุริน และในเช้าแห่งวันที่เด็กๆ รับศีลมหาสนิทพร้อมกันหมดทุกคนนั้น คุณพ่อบอสโกได้ขออนุญาตจาก ฯพณฯ รัฐมนตรี รัตตัสซี เพื่อนำเด็กเหล่านี้ซึ่งมีจำนวนประมาณ 350 คน ออกไปเที่ยวที่ตำบลสตูปีนียี อันอยู่ห่างจากกรุงตุรินประมาณ 6 กิโลเมตร
วันนั้นทั้งวัน เด็กกวนเมืองเหล่านี้จึงได้สนุกสนานกันอย่างเต็มที่ในบรรยากาศอันสดชื่นพร้อมกับคุณพ่อบอสโก ตกเย็นท่านก็พาเด็กๆ เหล่านี้กลับมา ปรากฏว่า เมื่อพนักงานเรียกชื่อไม่มีใครขาดเลยแม้แต่คนเดียว
บรรดาเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลโรงเรียนดัดสันดานนี้ รวมทั้งท่านรัฐมนตรีเอง ต่างพากันพิศวงงงงวยไปตามๆ กัน จนถึงกับได้เรียกคุณพ่อบอสโกให้เข้าไปหา เพราะคิดไม่ตกว่า เหตุใดพระสงฆ์สามัญคนเดียวเท่านั้นจึงสามารถควบคุมดูแลเด็กกวนเมืองตั้ง 350 คนให้อยู่ในระเบียบเรียบร้อยได้โดยไม่มีตำรวจควบคุมเลยด้วยซ้ำ
คุณพ่อบอสโกจึงรีบฉวยโอกาสนี้เพื่ออธิบายให้คนเหล่านั้นทราบถึงผลประโยชน์อันได้มาจากระบบการอบรมของท่าน ซึ่งพวกเขาก็ได้รู้แจ้งเห็นจริง จนถึงกับไม่กี่วันหลังจากนั้นคุณพ่อบอสโกได้รับการขอร้องให้ไปเป็นอธิการของโรงเรียนดัดสันดานแห่งนั้น แต่ท่านได้ปฏิเสธด้วยการตอบว่า
"ขอโทษเถอะครับ ผมรับไม่ได้ เพราะถ้าผมใช้ระบบการอบรมของผมละก็ เด็กพวกนี้ทีหลังจะอยากกลับเป็นพระสงฆ์และนักบวชหมด ซึ่งพวกคุณคงไม่พอใจเป็นแน่"
ทุกคนต่างหัวเราะ ชอบใจในคำตอบอันซื่อๆ และตรงไปตรงมาของคุณพ่อบอสโกในครั้งนี้
