|
03 October 2010
ในฤดูใบไม้ร่วงปีนั้นเอง ผู้มีเกียรติและทรงบรรดาศักดิ์ที่สุดหลายท่านของประเทศออสเตรียได้มาเชิญคุณพ่อบอสโกให้ไปเยี่ยมเจ้าชายเฮนรี่ ราชบุตรของยุคแห่งแบร์รี ซึ่งกำลังจะตาย หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างพาดหัวข่าวว่าเจ้าชายเฮนรี่กำลังเข้าตรีทูต และท่านต้องการพบคุณพ่อบอสโก โดยมั่นใจว่าคุณพ่อบอสโกจะทำให้ท่านหายได้
ตอนแรกคุณพ่อบอสโกลังเลใจโดยอ้างว่า
"เขามีพระสงฆ์อยู่เยอะแยะ และแม้แต่บรรดาพระสังฆราช เขาก็สามารถเชิญได้ถมเถไป ทำไมจึงต้องให้คุณพ่อบอสโกที่ต่ำต้อยนี้รีบไปด้วยนะ"
"ถูกแล้วครับ แต่ถ้าหากเจ้าชายท่านต้องการให้คุณพ่อไปพูดด้วยสัก 2-3 คำเช่นนี้แล้ว คุณพ่อจะไม่ยอมไปทีเดียวหรือครับ?"
ในที่สุด คุณพ่อบอสโกจึงยอมตามคำขอร้องนั้น พอไปถึงปราสาทท่านก็พูดกับคนที่ออกมาต้อนรับทันทีว่า "ไข้นี้ไม่ตายดอก"
แล้วท่านได้เข้าไปอวยพรคนป่วย บอกให้เขาสวดขอพรจากแม่พระองค์อุปถัมภ์ให้ช่วย ต่อจากนั้นคุณพ่อบอสโกจึงออกมารับอะไรรองท้องนิดหน่อย
พอดีวันนั้นเป็นวันฉลองนักบุญเฮนรี่ผู้อุปถัมภ์ของเจ้าชายที่ป่วย และขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเกือบเสร็จอยู่แล้วเจ้าชายเฮนรี่ซึ่งเมื่อกี้นี้กำลังนอนอยู่บนเตียง ก็ลงมาร่วมวงด้วยได้ดื่มอวยชัยกับภริยามารีอาเทเรซาแห่งเอสเต และกับทุกคนในราชสำนักซึ่งกำลังมองและฟังคุณพ่อบอสโกพูดด้วยความพิศวง ในวันต่อมา เจ้าชายพระองค์นี้ก็สามารถออกไปร่วมล่าสัตว์ซึ่งพวกเขาได้จัดให้เป็นเกียรติแก่พระองค์ด้วย
การหายจากโรคอย่างอัศจรรย์นี้ก่อให้เกิดความตลึงงันแก่บรรดานายแพทย์ชั้นนำของยุโรป ซึ่งได้พยายามรักษาท่านเจ้าชายมาแล้วอย่างไร้ผล ส่วนคุณพ่อบอสโก เมื่อกลับถึงกรุงตุรินแล้ว ได้พูดยิ้มๆ กับคนที่มาชมท่านว่า
"แหม อยู่บ้านของเราเอง หรือไปเยี่ยมคนไข้จนๆ" มันดีกว่าการเข้าไปในปราสาทของเจ้าขุนมูลนายหรือไปเยี่ยมคนไข้ที่เป็นพวกเจ้าสักเท่าไรก็ไม่รู้ เพราะไปในปราสาททีไรมันอีกหลุกขลุกขลักพิกล
