|
08 October 2010
คืนวันหนึ่งขณะพักอยู่ที่บ้าน คุณพ่อบอสโกฝันว่าตนเองยืนอยู่บนเนินเขาสูงลูกหนึ่ง จากที่นั่นสามารถมองเห็นเมืองใหญ่โตและเห็นเด็กเป็นจำนวนมาก กำลังเล่นอยู่ตามถนนสายต่าง ๆ เด็กเหล่านั้นส่งเสียงร้องเอะอะเอ็ดตะโร...
บางคนก็ด่ากัน ยวงเป็นคนเกลียดการพูดจาหยาบคายจึงทนไม่ไหว เขาวิ่งลงไปหาเด็กเหล่านั้นทันที และดุว่าต่าง ๆ นานา แล้วยังขู่ว่าถ้าไม่เลิกด่าจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก เด็กเหล่านั้นต่างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยวงจึงโกรธมากขึ้นและตรงเข้าทุบตีพวกเขา ส่วนเด็กก็ไม่ยอมแพ้ พวกเขาจึงรุมตียวงซึ่งพยายามหลบหนี ทันใดนั้นเองมีบุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งเดินสวนทางมา สั่งให้ยวงหยุดและให้กลับไปหาเด็กเหล่านั้นเสียใหม่ เพื่อตักเตือนพวกเขาให้เป็นเด็กดี ยวงค้านขึ้นว่า “ถ้าขืนกลับไปคงต้องถูกทุบตีตายแน่” คนแปลกหน้าจึงชี้ไปยังสตรีผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังเดินเข้ามา และบอกว่า “นี่คือมารดาของเรา จงปรึกษาหารือกับท่าน” สตรีผู้นั้นมองยวงด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มและกล่าวอย่างอ่อนหวานว่า
“ถ้าเธออยากชนะพวกเด็กใจร้ายเหล่านี่ ก็อย่าเตะต่อยหรือทุบตีเขาเป็นอันขาด แต่ต้องชนะด้วยความอ่อนหวานและตักเตือนสั่งสอนเขาด้วยวาจาที่มีเหตุผล”
ยวงได้เริ่มปฏิบัติตามคำแนะนำนั้นทันทีและได้เห็นเด็กเหล่านั้นกลับกลายเป็นลูกแกะที่เชื่อง ด้วยความฝันนี้พระเป็นเจ้าได้เตือนยวงให้สำนึกอีกครั้งหนึ่งว่า พระองค์มีความประสงค์ให้ท่านอุทิศชีวิตเพื่อความรอดของเด็ก ๆ
(จากประวัตินักบุญบอสโกเล่ม 1 หน้า 424)