db_18_1        ดังที่เราก็ได้บอกแล้วว่าคุณพ่อบอสโกเป็นคนที่ชอบเล่นสนุกและร่าเริงอยู่เสมอ วันหนึ่งขณะที่ท่านอยู่ในประเทศฝรั่งเศสท่านได้รับเชิญจากท่านบารอนมาร์แตง ให้ไปร่วมงานเลี้ยงครั้งใหญ่ที่เขาได้จัดขึ้น ในงานนี้คุณพ่อบอสโกสังเกตเห็นว่าบรรดาแขกเหรื่อต่างพากันชมเชยเจ้าภาพในการรับรองอันทรงเกียรติ ซึ่งเครื่องใช้ไม้สอยในการรับประทานล้วนเป็นวัตถุล้ำค่า ทำด้วยเงินล้วน และประดับลวดลายอย่างงามวิจิตรอีกด้วย

       เมื่อการเลี้ยงเสร็จสิ้นลงแล้ว ก่อนลากลับ คุณพ่อบอสโกเห็นว่าท่านบารอนยังไม่ได้ทำบุญช่วยเหลือกิจการของท่านเลย ซึ่งอาจเป็นเพราะความหลงลืมหรือเพราะต้องพะวงอยู่กับบรรดาแขกเหรื่ออื่นๆ

ก็ไม่ทราบ คุณพ่อบอสโกหัวดี จึงหาอุบายวิเศษขึ้นได้โดยไปที่โต๊ะอาหาร รวบรวมเก็บเครื่องใช้ไม้สอยอันมีค่าเหล่านั้นยัดใส่กระเป๋าของท่านจนเต็ม ท่ามกลางสายตาของท่านบารอนมาร์แตง และของแขกเหรื่อทุกคนซึ่งกำลังมองดูด้วยความแปลกใจโดยไม่ทราบว่าการเล่นไม้นี้จะไปจบเอาแบบไหน ส่วนคุณพ่อบอสโกตีหน้าตาเฉย เก็บไปเรื่อยจนเรียบร้อย แล้วหันมาทางท่านบารอน ถามว่า

       "นี่ ท่านบารอนครับ เครื่องใช้ไม้สอยทั้งหมดนี้มันราคาประมาณเท่าไหร่ครับ"

       " ถ้าจะซื้อใหม่ก็ราวๆ หมื่นฟรังค์ครับ แต่ถ้าจะขายต่อ ก็เห็นจะได้ราคาประมาณพันเดียวเท่านั้นแหละครับ"

     เมื่อได้ฟังแล้ว คุณพ่อบอสโก ก็ตีหน้าเอาการเอางานพูดต่อไปว่า

      "ดีแล้วละครับ คือว่า แทนที่จะไปขายต่อให้คนอื่น ผมก็ตกลงขายให้ท่านเองแหละครับ ขอท่านกรุณาจ่ายเงินให้ผมพันฟรังค์สำหรับเอาไปเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ศูนย์ยุวชนของผมเถอะครับ"

       เมื่อเห็นคุณพ่อบอสโกเล่นลูกไม้ซื่อๆ เช่นนี้ ทุกคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน และท่านบารอนมาร์แตง ก็ยินดีควักกระเป๋าจ่ายเงินให้คุณพ่อบอสโกทันที เป็นอันว่าทุกอย่างสำเร็จเสร็จสิ้นอย่างน่าเปรมใจdb_18_2