03 October 2010
วันหนึ่ง พวกเด็กๆ ได้นำเด็กที่กำลังร้องไห้โฮใหญ่คนหนึ่งเข้ามาหาคุณพ่อบอสโก เด็กคนนี้ได้ตั้งใจจะทำการแก้บาปมูลให้ดีที่สุด จึงพยายามพิจารณาบาปอย่างละเอียดถี่ถ้วน และเพื่อกันลืม จึงได้จดบาปทุกข้อลงในสมุดเล็กๆ เล่มหนึ่งจนเต็มทีเดียว โดยแน่ใจว่าคราวนี้คงไม่มีอะไรลืมหลงอีกเลย แต่อนิจจา...........ไม่รู้ว่า มันเป็นอย่างไร เขาได้ทำสมุดเล่มนั้นหาย....ตายโหง จะทำอย่างไรดีล่ะเขาเที่ยวค้นตามกระเป๋า ตามเสื้อ หาจนทุกซอกทุกมุมก็ไม่พบ ในที่สุดเมื่อเห็นว่าหมดหวังจริงๆ แล้ว ทั้งตัวก็ไม่อยากบอกให้ใครรู้ด้วย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงปล่อยโฮออกมา เพื่อนๆ ไม่เข้าใจสาเหตุ จึงพามาหาคุณพ่อบอสโกดังกล่าวแล้วคุณพ่อบอสโกเรียกเด็กคนนั้นให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วถามด้วยสำเนียงอันอ่อนหวานว่า
"เป็นยังไงยาโกมีโน เธอไม่สบายรึ เป็นยังไง บางทีคงเกิดเรื่องร้าย หรือมีใครมาเก๊เธอกระมัง ไหนบอกให้พ่อรู้หน่อยซิ พ่อยินดีช่วยเธอเสมอ"
เมื่อได้ฟังคำอันอ่อนหวานเยี่ยงบิดาของคุณพ่อบอสโกเช่นนี้เจ้าเด็กน้อยของเราก็รวบรวมความกล้า ตอบออกมาทั้งน้ำตาว่า
"ผมทำบาปหาย ครับ"
พอได้ฟังคำตอบเช่นนี้ พวกเพื่อนๆ ที่พากันมามุงดู รวมทั้งคุณพ่อบอสโกเองก็ระเบิดหัวเราะออกมาขนานใหญ่ แล้วคุณพ่อบอสโกกล่าวต่อไปว่า
"ถ้าเธอทำบาปหายก็ยิ่งดีใหญ่ซิ จงเป็นสุขเถิด และมันจะเป็นการดีทวีคูณ ถ้าเธอจะไม่กลับไปหามันอีก เพราะโดยไม่มีบาปเธอจะได้ไปสวรรค์ตรงแน่วทีเดียวนะ"
ฝ่ายยาโกมีโนของเรากลัวคุณพ่อบอสโกจะไม่เข้าใจดีๆ จึงเงยหน้าขึ้นมองท่านด้วยดวงตาที่บวมเต่งเพราะได้ร้องไห้มามากพลางตะโกนว่า
"ไม่ใช่ครับ ผมทำสมุดจดบาปของผมหายต่างหาก......"
คุณพ่อบอสโกจึงล้วงกระเป๋า หยิบสมุดเล่มนั้นที่ท่านเก็บได้ขึ้นมา แล้วพูดว่า
"อย่ากลัวเลยยาโกมีโนที่รัก บาปของเธออยู่ที่นี่เอง"
พอเห็นเช่นนี้ ยาโกมีโนของเราก็ยิ้มทั้งน้ำตา พลางกล่าวออกมาด้วยความยินดีว่า
"แหม ถ้าผมรู้ว่าคุณพ่อเป็นคนเก็บได้ละก็ แทนที่ผมจะร้องไห้ผมก็จะกลับหัวเราะเสียอี และเย็นนี้เมื่อผมจะไปแก้บาปกับคุณพ่อผมจะได้บอกว่า คุณพ่อครับ ผมขอสารภาพบาปทุกประการที่คุณพ่อเก็บได้ และเดี๋ยวนี้อยู่ในกระเป๋าของคุณพ่อแล้ว"
ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้ในคำพูดอันซื่อๆของหนูน้อยยาโกมีโนของเราคราวนี้