คำจำกัดความ

	     เด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ซึ่งอาจจะเป็นเด็กหูตึง หรือหูหนวกก็ได้ เด็กหูหนวก หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยิน 90 เดซิเบลขึ้นไป 
	วัดด้วยเสียงบริสุทธิ์ ณ ความถี่ 100  , 1000 และ2000 เฮิทซ์ ในหูข้างที่ดีกว่า เด็กไม่สามารถใช้การได้ยินให้เป็นประโยชน์เต็มประสิทธิภาพ
	ในการฟัง อาจจะเป็นผู้ที่สูญเสียการได้ยินมาแต่กำเนิด หรือเป็นการได้ยินในภายหลัง
	     เด็กหูตึง หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยินระหว่าง 26 - 89 เดซิเลบ ในหูข้างดีกว่าวัดโดยใช้เสียงบริสุทธิ์ ความถี่ 500 1000  และ 2000 เฮิทซ์ 
	เป็นเด็กที่สูญเสียการได้ยินเล็กน้อย ไปจนถึงการได้ยินขั้นรุนแรง

		สัญญาณเตือนภัยว่ามีความผิดปกติเกี่ยวกับหู
	     - อาการปวด เจ็บ คัน รวมทั้งอาการหนักๆ ในหู 
	     - มีของเหลวไหลออกจากช่องหู อาจจะมีลักษณะใสๆ ข้นๆ เหนียวหรือแดง เป็นเลือดมีกลิ่นผิดปกติ  
	     - หูอื้อ ฟังเสียงไม่ชัด 
	     - มีเสียงรบกวนในหู 
	     - เวียนศีรษะ ทรงตัวไม่ได้ อาเจียน คลื่นไส้ 
	     - เสียงพูดผิดปกติ เช่น พูดเสียงดัง หรือเบาเกินไป 
	     - ใบหู ช่องหู มีลักษณะผิดปกติ 
	     - ใบหน้ากระตุกเป็นอัมพาต ปากเบี้ยว ตาปิดไม่สนิท 

		วิธีสอนภาษาสำหรับเด็กที่บกพร่องทางการได้ยิน
	     การฝึกการได้ยิน คือ การฝึกให้ใช้การได้ยินที่เหลืออยู่ในการรับรู้เสียง ทิศทาง ความหมายของเสียงพูด เพื่อเรียนรู้และพัฒนาทักษะในการติดต่อ
	สื่อสาร
	     การฝีกพูด คือ การฝึกให้เด็กพัฒนาภาษาที่เป็นธรรมชาติที่เรียนรู้จากประสบการณ์ มีความหมายเพื่อเสริมสร้างบุคลิกภาพ เพื่อติดต่อกับคนปกติ 
	ซึ่งมีความจำเป็นต้องใช้การได้ยินที่เหลืออยู่ร่วมการใช้เครื่องช่วยฟัง โดยการฝึกทักษะที่เกี่ยวข้องคือ การฝึกฟัง
	     การอ่านคำพูด จะต้องฝึกและเรียนรู้ตั้งแต่คำแรกที่เรียนภาษา
	     การใช้ท่าทาง คือ ท่าทางที่เกิดขึ้นมาจากธรรมชาติ ซึ่งต้องใช้สายตาในการรับภาษาโดยไม่ต้องใช้เสียงนับเป็นพื้นฐานความเข้าใจ "ภาษามือ"
	     การสะกดนิ้วมือ คือ การที่บุคคลทำท่านทางเป็นรูปต่างๆ แทนตัวพยัญชนะ สระ วรรณยุกต์ และสัญลักษณ์อื่นๆ ของภาษาประจำชาติเพื่อสื่อภาษา
	โดยทั่วไปตัวอักษรที่สะกดด้วยนิ้วมือของภาษาใด จะมีจำนวนเท่ากับตัวอักษรของภาษานั้น

		ที่มา   หนังสือความบกพร่องทางการได้ยิน 
	 	(รศ.ศรียา   นิยมธรรม) ภาควิชาการศึกษาพิเศษ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร

ย้อนกลับ