การเปลี่ยนแนวคิดเป็นการใช้ไม้เท้าขาว
ปี พ.ศ.2488 เป็นปีที่สำคัญเนื่องจากมีการเปิดสอนวิชาความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหว (O&M) ให้กับคนพิการทางการเห็น
ที่โรงพยาบาลวัลเลย์ ฟอร์ก (Valley Force) เพราะโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ชานเมืองฟิลาเดลเฟีย มีทหารผ่านศึกที่บาดเจ็บ และพิการทางการเห็นจาก
การทำสงครามเป็นจำนวนมาก ซึ่ง ดร.ริชาร์ด ฮูเวอร์ (Dr.Richard Hoover) ผู้อำนวยการศูนย์กายภาพบำบัดในโรงพยาบาลแห่งนี้ได้สังเกตเห็น
คนพิการทางการเห็นใช้ไม้เท้าสั้นๆ ที่มีน้ำหนักมากแกว่งไปมาอย่างสะเปะสะปะ เวลาเดินไปตามทางเดินบริเวณโรงพยาบาล เขาและคณะจึงคิดดัดแปลง
ไม้เท้าให้ยาวขึ้น มีนำหนักน้อยลง แต่แข็งแรงและได้เปลี่ยนตำแหน่งการจับไม้เท้า เวลาแกว่งจากข้างๆ ลำตัว ไปเป็นข้างหน้าและอยู่กลางลำตัวที่ระดับ
เข็ดขัด ซึ่งวิธีดังกล่าวนี้ได้เป็นพื้นฐานที่สำคัญในการสอนวิธีการใช้ไม้เท้าขาวให้กับคนพิการทางการเห็นในปัจจุบัน จนได้รับการขนานนามว่า
"บิดาแห่งไม้เท้าขาว" (The Father of White Cane) และถือว่าวันที่ 15 ตุลาคม ของทุกปี เป็นวันไม้เท้าขาวโลก
ปี พ.ศ.2503 จากการได้ทดลองนำวิธีการฝึกทักษะ O&M มาใช้ในการสอนคนพิการทางการเห็นแล้วเกิดปัญหาในการฝึก จึงได้มีการทำวิจัยและนำผล
ที่ได้มาจัดทำเป็นหลักสูตรการสอนวิชานี้ขึ้น โดยมีการเปิดสอนวิชา O&M ที่วิทยาลัยบอสตัน (Boston College) ผู้จบการศึกษาจะได้วุฒิการศึกษา
เรียกว่า "Peripatologist" และมหาวิทยาลัยเวสเทริน มิชิแกน (Western Michigan University) ผู้จบการศึกษาจะได้วุฒิการศึกษา เรียกว่า
"Orientation and Mobility Specialist" ในปัจจุบันวิชา O&M ได้เจริญก้าวหน้าและเผยแพร่ในสถาบันการศึกษาของประเทศต่างๆ ทั่วโลก เพื่อ
ผลิตครูหรือผู้เชี่ยวชาญที่จะสอนวิชานี้ต่อไป เช่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย อังกฤษ อินโดนีเซีย และอินเดีย นอกจากนี้ยังมีประเทศที่กำลังตื่นตัว คือ
ญี่ปุ่น ไต้หวัน เกาหลี เวียดนาม มาเลเซีย อาาฟริกาใต้ ศรีลังกา ฮ่องกง และสิงคโปร์
เอกสารประกอบการอบรม หลักสูตร "ครูผู้สอนให้คนพิการทางการเห็นเดินทางด้วยไม้เท้าขาวได้อย่างสะดวก ปลอดภัย และเป็นอิสระ"
วิทยาลัยราชสุดา มหาวิทยาลัยมหิดล
ย้อนกลับ
|